Mε δυο ταινίες που σχολίασαν καυστικά την εξουσία πολιτείας, εκκλησίας και οικονομίας το 67ο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών, λίγο πριν το τέλος του, σοβαρεύει. Ομως, κι αν το σινεμά είναι πολιτικό, μην το φοβάσαι.
Η πρεμιέρα της νέας ταινίας του Κεν Λόουτς, «Jimmy’s Hall» μοιάζει να ξύπνησε από το λήθαργό του τον πολιτικό μας ρομαντισμό.
Λιγότερο επιθετικό και στρατευμένο, αλλά βροντερά σοσιαλιστικό, τρυφερό και ανθρώπινο, το «Jimmy’s Hall» ξεμπρόστιασε το συναιτερισμό Εκκλησίας και Πολιτείας στην υπηρεσία τρομοκρατίας του πολίτη, έτσι ώστε να μην σηκώνουν κεφάλι και να εναντιώνονται στο σύστημα. Εχοντας όπως πάντα στο πλευρό του τον πιστό του σεναριογράφο Πολ Λάβερτι, ο Λόουτς επιστρέφει στην Ιρλανδία για να αφηγηθεί μία ιστορία που διαδραματίζεται αμέσως μετά το «Ο Ανεμος Χορεύει το Κριθάρι».
Την ιστορία του Τζίμι Γκράλτον, ενός χαρισματικού ηγέτης της Αριστεράς, ο οποίος επιστρέφει στο σπίτι του μετά από μία δεκαετία εξορίας στην Νέα Υόρκη και πείθεται από φίλους, γείτονες και παλιούς συναγωνιστές να ξαναστήσουν το «Jimmy’s Hall». Πριν από 13 χρόνια, το πολιτιστικό κέντρο λειτουργούσε το πρωί ως εκπαιδευτήριο (μαθήματα λογοτεχνίας, ποίησης, ζωγραφικής) και γυμναστήριο, ενώ τα βράδια μεταμορφωνόταν σε αίθουσα χορού.
Η κοινότητα ενώνεται εκ νέου κάτω από έναν νέο σκοπό. Ολοι βάζουν προσωπικό χρόνο, κόπο και όραμα. Αυτό όμως τρομάζει συθέμελα τους προύχοντες, ξεκινώντας από την Εκκλησία: επιστημονική γνώση, πολιτική σκέψη, χορός; Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεσηκώνει το λαό σε τέτοιες επικίνδυνες συμπεριφορές; Θα μπορέσει να αντισταθεί στην πολιτική και θρησκευτική και οικονομική πίεση η κοινότητα και να κρατήσει το «Jimmy’s Hall» ανοιχτό;
