- Αντιπροσωπεία του ΕΚ στη σύνοδο του ΟΗΕ για τις ελάχιστα ανεπτυγμένες χώρες, το Μάιο στην Κωνσταντινούπολη
- Δηλώσεις δύο μελών της αντιπροσωπείας, του επικεφαλής της, Nirj Derva και της Corina Creţu
Η Corina Creţu και ο Nirj Derva
Το εμπόριο και όχι η θεσμοθετημένη ελεημοσύνη της διεθνούς βοήθειας θα σώσει τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, σημειώνει ο Βρετανός ευρωβουλευτής των Συντηρητικών (ΕΣΜ) Nirj Derva, που θα ηγηθεί της αντιπροσωπείας του ΕΚ στη διάσκεψη του ΟΗΕ το Μάιο για τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Εν όψει της συνόδου ο κ. Derva και η Ρουμάνα ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών Corina Creţu που επίσης θα συμμετάσχει στην αντιπροσωπεία δέχθηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας.
Ο ΟΗΕ έχει καταχωρήσει 49 χώρες στην κατηγορία των Ελάχιστα Ανεπτυγμένων και οργανώνει ειδική σύνοδο για την εξέταση της κατάστασης στην Κωνσταντινούπολη στις 9-13 Μαΐου. Στη σύνοδο θα συμμετάσχει αντιπροσωπεία ευρωβουλευτών και στις 7 Απριλίου το ΕΚ υιοθετεί την επίσημη θέση που θα μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη η αντιπροσωπεία.
Προσδοκίες από μια σύνοδο
Για τον Nirj Derva, που θα ηγηθεί της αντιπροσωπείας το ζητούμενο δεν είναι παρά να μειωθεί ο αριθμός των “ελάχιστα ανεπτυγμένων”. Αυτό όμως δεν θα το πετύχει η διεθνής βοήθεια αλλά το εμπόριο και δεδομένου ότι οι χώρες αυτές δεν έχουν βιομηχανία, οι μόνες εξαγωγές τους είναι τα αγροτικά προϊόντα.
Απτά αποτελέσματα και όχι τοποθετήσεις επί της αρχής όπως στις τρείς τελευταίες τέτοιες συνόδους περιμένει η Corina Creţu, ζητώντας να τεθεί ως στόχος η μείωση του αριθμού των επισήμως καταχωρημένων ως “ελάχιστα ανεπτυγμένων” χωρών στο μισό μέχρι το 2020. Η ΕΕ, επισημαίνει, έχει μόνο θέση παρατηρητή όμως “είναι ευθύνη όλων μας να καταθέσουμε ιδέες και προτάσεις για την επιτυχία της συνόδου”. Προσθέτει δε ότι αναμένει με ενδιαφέρον τις προτάσεις που θα καταθέσουν οι ίδιες οι άμεσα ενδιαφερόμενες χώρες.
ΕΕ και διεθνής βοήθεια
Τρείς είναι οι μεγάλες απειλές για τις χώρες αυτές, σημειώνει ο Nirj Derva, οι κλιματικές αλλαγές, η έλλειψη πόσιμου νερού και οι επιδημίες, με πρώτα θύματα τα παιδιά και τα άλλα ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας τους. Ειδικά για αυτό το τελευταίο, τονίζει, είναι σημαντικό να φροντίσουν οι πλουσιότερες χώρες να μην συσσωρεύονται τα όποια οφέλη από τις παρεμβάσεις τους στην κορυφή της πυραμίδας, στους πλουσιότερους, χωρίς απολύτως καμία θετική επίπτωση στη ζωή των φτωχότερων που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Μηχανή ανάπτυξης είναι όμως η οικονομική δραστηριότητα και για την Creţu “πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στη διατροφική ασφάλεια, την αύξηση του δυναμικού της γεωργίας, τη βιομηχανία, τις υπηρεσίες και τις υποδομές”. Επιπλέον σημειώνει, η ΕΕ και οι άλλες ανεπτυγμένες χώρες πρέπει να καταργήσουν τα “διαρθρωτικά εμπόδια στην κάλυψη των βασικών αναπτυξιακών αναγκών των χωρών αυτών”…
24+24-3=αποτυχία;
Από το 1971 όταν συντάχθηκε ο κατάλογος, μέχρι σήμερα, οι αρχικές 24 “ελάχιστα ανεπτυγμένες” χώρες υπερδιπλασιάσθηκαν σε 48 και μόνο τρείς, οι Μαλβίδες, η Μποτσουάνα και το Πράσινο Ακρωτήριο, έχουν “προβιβασθεί” σε υψηλότερη κατηγορία ανάπτυξης…. Αυτό, σύμφωνα με τον Nirj Derva οφείλεται στο ότι “προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το λάθος πρόβλημα”.
Όπως εξηγεί η ΕΕ έχει διαθέσει 2 δισεκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση του εμπορίου με τις χώρες αυτές αλλά το όφελος για τις ίδιες είναι μηδαμινό για έναν απλό λόγο: ενώ έχουν αγροτική παραγωγή που θα μπορούσαν να εξάγουν επωφελώς στην Ευρώπη αδυνατούν να το κάνουν ελλείψει υποδομών: “Δεν έχουν ψυγεία για να καταψύξουν τα προϊόντα τους, ούτε τη δυνατότητα να τα εξάγουν φρέσκα”, εξηγεί, για να τονίσει ότι αν είμαστε σοβαροί πρέπει να βοηθήσουμε τις χώρες αυτές να αποκτήσουν την κατάλληλη υποδομή, τονίζει.
Από την πλευρά της η Creţu σημειώνει από την πλευρά της ότι αν ο αριθμός των ελάχιστα ανεπτυγμένων χωρών αυξήθηκε κατακόρυφα και μόνο τρείς έχουν “προβιβασθεί”, πολλές άλλες όπως η Ισημερινή Γουινέα, η Σαμόα, η Αγκόλα ή το Μπαγκλαντές βρίσκονται πλέον και αυτές σε τροχιά εξόδου από την κατηγορία αυτή.
Όπως προσθέτει η ανάπτυξη είναι εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση και αν υπάρχει ήδη μακρύς κατάλογος προτεραιοτήτων της διεθνούς κοινότητας, λίγες από αυτές είναι υλοποιήσιμες. Σημειώνει πάντως ότι η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικά τις ανεπτυγμένες χώρες αλλά και τις φτωχότερες που πρέπει και αυτές να φροντίσουν τα τοθ οίκου τους, από τον εκδημοκρατισμό και την ορθή διακυβέρνηση μέχρι το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
